Stadnie czy w pojedynkę. Wymagania poszczególnych gatunków drobnych ssaków

Wybierając zwierzę, którym będziemy się opiekować, kierujmy się naszymi możliwościami. Jeśli mamy odpowiednie warunki dla dwóch osobników tego samego gatunku lub większego stada, wybierzmy jeden z gatunków stadnych. Jeśli zaś możemy sobie pozwolić tylko na jedno zwierzę, weźmy takie, które woli samotniczy tryb życia i będzie się czuło dobrze mimo braku towarzystwa. Ma to istotny wpływ na zdrowie oraz zachowanie naszego pupila.

Autorka tekstu: lek. wet. Anika Bargiel-Madeja.
Jestem lekarzem weterynarii i od początku w mojej pracy zajmuję się leczeniem gryzoni, królików, fretek, jeży i innych drobnych ssaków.
Specjalizuję się w ultrasonografii i echokardiografii.
Pracuję w Przychodni Weterynaryjnej Reptilo należącej do grupy Edina w Siemianowicach Śląskich.
Zapraszam do odwiedzenia mojej strony internetowej oraz profilu na Instagramie:
https://anika.vet/, https://www.instagram.com/anika.vet/

GATUNKI STADNE

mysz (tylko samice),
szczur,
myszoskoczek,
królik,
kawia domowa (świnka morska),
szynszyla,
koszatniczka,
suseł Richardsona,
lotopałanka,
mysz kolczasta,
mastomys,
popielica afrykańska,
fretka domowa.

GATUNKI SAMOTNICZE

mysz (tylko samce),
chomik syryjski,
chomicznik dżungarski,
chomicznik zabajkalski (chomik Campbella),
hybrydy dżungar-Campbella,
chomicznik malutki (chomik Roborowskiego),
jeż pigmejski,
tłustogon afrykański,
opos krótkoogonowy,
wiewiórka Hudsona.

Gatunki preferujące samotność takie jak chomik, jeż, tłustogon, wiewiórka czy opos mogą czasem tolerować towarzystwo, lecz nie będą się czuły komfortowo w takim układzie i może się to skończyć bardzo poważnymi pogryzieniami.

Charakterystyka gatunków stadnych

Foto. archiwum prywatne

Samice myszy bardzo dobrze czują się w stadzie, w przeciwieństwie do samców, które wykazują agresywne zachowania względem towarzyszy. W niektórych sytuacjach kastracja może pomóc w zaprzyjaźnianiu się lub umożliwić dołączenie samca do żeńskiego stada bez ryzyka niechcianej ciąży.
Myszoskoczki oraz szynszyle są mocno socjalnymi zwierzętami, tworzą bardzo silne więzi. Zdarza się jednak, że są swego rodzaju wczesnymi indykatorami choroby. Potrafią zaatakować osłabionego towarzysza, więc bójki w stadzie mogą dać nam sygnał, że coś jest nie tak, jeszcze zanim pojawią się objawy choroby.
Kawie domowe czasem z tylko sobie znanych przyczyn nie tolerują konkretnego towarzysza. Tutaj kastracja samców może pomóc, lecz jeśli złe relacje są już utrwalone, może się okazać, że nasi pupile nigdy się nie polubią. Ale nic na siłę, my też przecież nie lubimy wszystkich ludzi, których spotykamy w życiu. Nie znaczy to jednak, że powinniśmy żyć samotnie – kawie mają tak samo, bardzo potrzebują towarzystwa innych kawii.
Króliki najlepiej utrzymywać w parach – tej samej lub różnej płci. W każdej z tych konfiguracji zalecana jest kastracja ze względów zdrowotnych, zarówno samca, jak i samicy. Króliki tworzą niesamowite relacje, potrafią spać przytulone i nie odstępować się na krok, myć się nawzajem, a nawet wspierać w chorobie.
Przy koszatniczkach trzeba uważać na otwarte drzwiczki do klatki, bo zwierzęta te mogą wypchnąć nielubianego kolegę z klatki, co przy większej wysokości może skończyć się połamaniem. Mimo możliwości takich perypetii koszatniczki są wybitnie stadne, pielęgnują sobie nawzajem futerko oraz uszy i bardzo się do siebie przywiązują.
Susły Richardsona, mastomysy, popielice afrykańskie i lotopałanki również powinny żyć w minimum dwuosobowych stadach – samotne popadają w apatię, człowiek zaś nie jest w stanie zastąpić im towarzystwa drugiego zwierzaka.
Myszy kolczaste preferują życie w większych stadach. Fretki uwielbiają szalone zabawy i gonitwy, dlatego dwie fretki będą się zdecydowanie mniej nudzić.

Wybór odpowiedniego kompana

Bardzo ważne jest odpowiednie zaprzyjaźnianie zwierzaków, tak aby nie zrobiły sobie krzywdy oraz by żyły razem długo i szczęśliwie. Pierwszym krokiem jest znalezienie odpowiedniego kompana, dopasowując płeć, wiek a najlepiej jeszcze charakter. Wiele potrzebujących zwierzaków w fundacjach szuka swojego miejsca na ziemi, dlatego dzięki adopcji możemy pomóc, odmienić los tego konkretnego królika, szczura czy fretki. Takie rozwiązanie ma wiele zalet. Dowiadujemy się, jaki jest stan zdrowia adoptowanego zwierzaka, na co zwrócić szczególną uwagę, jaki ma charakter oraz uzyskujemy cenne wskazówki odnośnie opieki i łączenia. Gdyby jednak mimo odpowiedniego procesu zaprzyjaźniania zwierzaki się nie polubiły (rzadko, ale czasem się zdarza), możemy ostatecznie przekazać pupila z powrotem do fundacji, aby umożliwić znalezienie odpowiedniejszego towarzysza.

Kwarantanna

Kiedy już mamy upragnionego nowego domownika, zastosujmy kwarantannę, która powinna wynosić minimum siedem, a najlepiej czternaście dni. Zapobiegnie to przeniesieniu na naszego pierwszego zwierzaka pasożytów, niebezpiecznych bakterii czy innych drobnoustrojów. W tym okresie obserwujmy bacznie, czy nowy pupil nie wykazuje objawów choroby. To czas, aby udać się na wizytę przeglądową do lekarza weterynarii i wykonać badanie kału, jeśli nie były wykonywane wcześniej. Przez te kilka dni dajemy mu również czas na aklimatyzację w nowym miejscu i wstępne oswojenie się z nami.

Zapoznanie zwierząt

Foto. archiwum prywatne

Kolejnym krokiem do szczęśliwego życia naszych podopiecznych jest zapoznanie na neutralnym terenie. Nie wkładamy nowego domownika do klatki obecnego, ponieważ może się to skończyć agresją, obroną terytorium, pogryzieniem lub zrażeniem się do siebie nawzajem. Takim neutralnym terenem może być wanna, prysznic lub inne podobnej wielkości miejsce. U niektórych gatunków, np. szynszyli, myszy (samic) czy szczurów, w tym celu używa się też transportera lub małej klatki bez żadnych zapachów. Zanim przystąpimy do łączenia, ważne jest szczegółowe zapoznanie się z jego metodami, które są zależne od gatunku.
Pamiętajmy też, że każde łączenie jest inne, ponieważ każdy zwierzak jest inny. Czasem proces ten zajmuje kilka godzin, czasem kilka tygodni, dlatego ważna jest cierpliwość i spokój opiekuna. Na każdym etapie trzeba obserwować zwierzaki i zwracać uwagę na sygnały, jakie wysyłają w kierunku nowych domowników. Jeśli dojdzie do pogryzienia, należy przerwać zaprzyjaźnianie do czasu wygojenia się ran i spróbować ponownie, może dokonując pewnych modyfikacji czy zasięgając pomocy u bardziej doświadczonych osób.

Podsumowanie

Niezależnie od tego, czy zdecydujemy się na zwierzę stadne czy samotnika, kluczowe jest zapewnienie mu odpowiednich warunków, diety i opieki. Proces łączenia zwierząt stadnych, choć czasem wymagający, zwykle prowadzi do wypracowania wspaniałych relacji. Pamiętajmy, że każde zwierzę jest indywidualnością i może wymagać specyficznego podejścia. Obserwacja, empatia i gotowość do nauki są niezbędne w budowaniu silnej więzi z naszymi małymi podopiecznymi.