Pinczer miniaturowy, to energiczny i aktywny maluch. Jest bardzo pogodnym psem, który doskonale odnajdzie się w roli pupila rodziny. Lubi być w centrum zainteresowania i zabawy, jednak lubi też spokój. Dlatego niekoniecznie nadaje się do domu w którym mieszkają małe dzieci.
Wywiad
Rozmowa z Martą Lichnerowicz,
Psycholog zwierząt, trener i zoofizjoterapeuta,
właścicielka hodowli Lichnerowicz Kennel FCI
Rozmawia: Katarzyna Nogaj
Katarzyna Nogaj: Od jak dawna prowadzi Pani hodowlę i dlaczego pinczery miniaturowe?
Fot. Agata Łapińska
Marta Lichnierowicz: Hodowlą pinczera miniaturowego zajmuję się stosukowo niedawno. Wcześniej były owczarki niemieckie. Zawsze miałam też owczarki podhalańskie. Jednak coraz mniej podobało mi się to, co działo się z owczarkami niemieckimi tj. wiele problemów ze zdrowiem, charakterem w rasie, a także sam sposób wystawiania owczarków. Zaczęłam więc szukać innej rasy, która będzie równie uniwersalna. Jednocześnie znacznie mniejsza, ze względu na moje postępujące kłopoty z kręgosłupem. Zależało mi na rasie, która będzie nadawała się zarówno do sportów kynologicznych oraz sprawdzi się w dogtrekkingu, który wówczas był niezwykle popularny. Jako dziecko miałam pinczerkę Forsę i zawsze miło ją wspominałam. Znalazłam więc kolejną suczkę i… wpadłam po uszy.
Katarzyna Nogaj: Jakie są psy tej rasy?
Marta Lichnierowicz: Z pewnością nie starczyłoby całego numeru na omówienie różnych typów charakterów u pinczerów. Pamiętajmy, że każdy pies jest inny, ma różne upodobania i jest indywidualną istotą z własną osobowością. Jeśli miałabym jednak znaleźć jakieś cechy wspólne pinczerów, to z pewnością byłaby to żywiołowość. Są to zwierzęta bardzo energiczne, kochające pracę i rozwiązywanie różnego rodzaju zadań. Dlatego też coraz częściej widzimy je na torach agility czy w innych sportach. Dla mnie zaletą jest fakt, iż posiadają duży popęd łowiecki – mieszkając na wsi z pinczerem, docenicie geny jego przodków szczurołapów. Ogródek będzie wolny od kretów, a szopki od myszy, szczurów i innych niepożądanych gości. Zdecydowaną ich wadą jest szczekliwość. Jednak przy odpowiednim treningu da się nieco ten problem zmniejszyć.
Katarzyna Nogaj: Jakie są w relacjach z ludźmi i innymi zwierzętami?
Marta Lichnierowicz: Jak napisałam, pinczery to szczurołapy. Dlatego też utrzymywanie ich w jednym domu z gryzoniami może być bardzo ryzykowne. Wychowywane od szczeniaka maluchy, w pewnym momencie życia uruchamiają zapisane w genach predyspozycje i może się to skończyć tragicznie.
W relacjach z ludźmi są oddane i przyjacielskie, ale zdecydowanie są to psy szczególnie przywiązujące się do jednej osoby. Można powiedzieć – są to „psy jednego pana”.
Wymagają niezwykłej konsekwencji w wychowaniu – inaczej mogą wymuszać warczeniem niektóre rzeczy.
Katarzyna Nogaj: Co Pani w nich najbardziej lubi?
Marta Lichnierowicz: Inteligencję! Są to najmądrzejsze psy z jakimi w życiu miałam do czynienia. Mówię to na podstawie mojego trwającego ponad dwadzieścia dwa lata doświadczenia, które nabyłam w trakcie pracy z naprawdę bardzo różnymi psami. Kocham w nich to, że mogę wpakować je w mały transporter i zabrać wszędzie, do każdego hotelu i nie ma problemu z przyjęciem nas ?
Świetnie sprawdzają się w Nosework oraz innych dyscyplinach sportowych, co czyni je, moim zdaniem, najbardziej uniwersalną rasą z jaką kiedykolwiek miałam do czynienia.
Fot. Agata Łapińska
Katarzyna Nogaj: Czy mają jakieś szczególne wymagania?
Marta Lichnierowicz: Pinczer nie jest szczególnie wymagającą rasą. Należy jednak pamiętać, że mają niewielką masę ciała i krótką sierść, więc zimą mogą się przeziębiać, dlatego należy je ubierać.
Pinczery uwielbiają ciepło. Dlatego na ich legowisku nie może zabraknąć koca w który się zawijają. Najlepiej czują się śpiąc pod kołdrą.
Katarzyna Nogaj: Jak je należy pielęgnować? Na coś należy szczególnie zwrócić uwagę?
Marta Lichnierowicz: Pinczery nie wymagają częstych kąpieli – wystarczy wytarcie łap szmatką po spacerze i osuszenie ręcznikiem.
Decydując się na zakup pinczera należy zwrócić uwagę czy jego rodzice mają wykonane badania przesiewowe pod kątem często występujących w rasie chorób.
Katarzyna Nogaj: Jakie to choroby?
Marta Lichnierowicz: Najczęstszym problemem są wypadające rzepki, które powodują znaczny dyskomfort u psów oraz wymagają nierzadko leczenia operacyjnego.
Kolejny problem, to hipertermia złośliwa, która objawia się patologiczną reakcja na niektóre leki zwłaszcza te stosowane do narkozy. Wykluczyć ją można wykonując badania genetyczne z krwi. Hodowcy wykonują także przesiewowe badania serca oraz oczu aby mieć pewność, że potomstwo będzie cieszyć się zdrowiem przez długie lata.
Katarzyna Nogaj: Czy mają jakieś szczególne wymagania żywieniowe?
Marta Lichnierowicz: Coraz więcej pinczerów ma problem z alergiami pokarmowymi. Dlatego wybierając suchą karmę należy wybierać te z górnej półki. Wiele osób utrzymuje pinczery na diecie BARF oraz diecie gotowanej. Mam wrażenie, że w przypadku każdej formy żywienia możemy pinki podzielić na 2 typy: wszystkożerne i wiecznie głodne (z tendencją do tycia) oraz wybredne niejadki. W obu typach należy zachować umiar i racjonalizm w żywieniu.
Wzorzec rasy pinczer miniaturowy
KLASYFIKACJA FCI :
Grupa II Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła, Sekcja 1.1 Pinczery
| Uszy | Oczy | Nos | Szyja |
| Wysoko osadzone, wiszące, w kształcie litery V, wewnętrzną krawędzią przylegające do
policzków, skierowane do przodu w kierunku skroni. Jednakowo załamane, nie wyżej niż na linii wierzchołka czaszki. |
Ciemne, owalne, powieki przylegające i czarno pigmentowane. | Trufla nosa dobrze rozwinięta i zawsze czarna. | Szlachetnie wygięta, nie za krótka, płynnie przechodzi w łopatki. Sucha, bez fałd w
żadnym miejscu i podgardla. |
GŁOWA:
Mocna, wydłużona, guz potyliczny słabo zaznaczony. Wierzch głowy płaski, z profilu równoległy do grzbietu nosa. Stop niewielki, ale wyraźny.
SYLWETKA:
fot. Licznerowicz Kennel FCI
Linia górna lekko opada od kłębu ku tyłowi.
Kłąb stanowi najwyższy punkt grzbietu.
Grzbiet mocny, krótki i dobrze związany.
Lędźwie krótkie, mocne i głębokie. Odległość od ostatniego żebra do miednicy na tyle mała, by pies sprawiał wrażenie krótkiego.
Zad lekko zaokrąglony, niepostrzeżenie przechodzący w nasadę ogona.
Klatka umiarkowanie szeroka, na przekroju owalna, sięga łokcia. Przedpiersie, utworzone przez rękojeść mostka, wyraźne.
Linia dolna i brzuch: słabizna nie za bardzo podciągnięta, ładne przejście od klatki piersiowej do brzucha.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Oglądane z przodu mocne, proste i ustawione nie za blisko siebie, oglądane z boku – przedramiona proste.
Łopatki przylegające do klatki piersiowej i dobrze umięśnione, górnymi krawędziami wystające powyżej kręgów odcinka piersiowego. Jak najbardziej ukośnie ułożone, mniej więcej pod kątem 50o do linii poziomej.
Ramię przylegające do tułowia, mocne i dobrze umięśnione, z łopatka tworzy kąt 95 – 100o.
Łokcie przylegające, niewykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię dobrze rozwinięte i umięśnione, oglądane z przodu i z boku idealnie proste.
Nadgarstek mocny.
Śródręcze mocne i sprężyste, oglądane z przodu – pionowe, oglądane z boku – trochę nachylone w stosunku do podłoża.
Łapy krótkie, okrągłe, palce zwarte i wysklepione (łapa kocia), opuszki mocne, pazury krótkie, czarne i mocne.
KOŃCZYNY TYLNE :
Oglądane z boku dobrze kątowane, oglądane z tyłu – równolegle, ustawione nie za blisko siebie.
Udo średniej długości, szerokie, dobrze umięśnione.
Staw kolanowy niewykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Podudzie długie, mocne, żylaste, przechodzi w mocny staw skokowy, który jest wyraźnie kątowany, mocny, nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Śródstopie pionowe do podłoża.
Łapy nieco większe od przednich. Palce zwarte i wysklepione. Pazury krótkie i czarne.
CHODY:
W ruchu grzbiet jest prosty i stabilny. Ruch harmonijny, pewny, zdecydowany, swobodny, z długim wykrokiem. Kłus przestrzenny, swobodny, płynny, z dobrym napędem kończyn tylnych i długim wykrokiem przednich.
OGON:
Naturalny, pożądany sierpowaty lub szablasty.
SKÓRA:
Dobrze przylegająca na całym ciele.
SZATA:
Sierść krótka i gęsta, gładka, przylegająca, lśniąca, bez przełysień.
Maść:
– jednolita: czerwień jelenia, jasno ruda do ciemno rudej.
– czarna podpalana: lśniąco czarna z czerwonymi znaczeniami.
Pożądane są znaczenia jak najbardziej wysycone i wyraźnie odgraniczone. Znaczenia występują nad oczami, na spodniej stronie szyi, na łapach do wysokości nadgarstków, wewnętrznej stronie tylnych nóg, na spodzie ogona przy jego nasadzie. Na klatce piersiowej dwa jednakowe, oddzielne trójkąty.